Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.

Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret.
Coniunctio autem cum honestate vel voluptatis vel non dolendi id ipsum honestum, quod amplecti vult, id efficit turpe.
Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui?
Nam ista vestra: Si gravis, brevis;

Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere;

Ergo in iis adolescentibus bonam spem esse dicemus et magnam
indolem, quos suis commodis inservituros et quicquid ipsis
expediat facturos arbitrabimur?

Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis
progressionibus usa augentur nec sine causa;

Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.
Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum.

Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Duo Reges: constructio interrete. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Quorum sine causa fieri nihil putandum est.

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur.

Bork: Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.
Quonam modo?: Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.
Bork: Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.
Qui convenit?: Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?
Bork: Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti?
Bork: Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;